مقررات تعيين پاداش اعضاي هيات مديره
مطابق با ماده ۲۴۱ قانون تجارت در خصوص پرداخت پاداش اعضای هیات مدیره شروطی تعیین شده که بدین شرح می باشد:
ماده ۲۴۱ – با رعایت شرایط مقرر در ماده ۱۳۴ نسبت معینی از سود خالص سال مالی شرکت که ممکن است جهت پاداش هیأت مدیره در نظر‌گرفته شود به هیچ وجه نباید در شرکتهای سهامی عام از پنج درصد سودی که در همان سال به صاحبان سهام پرداخت می‌شود و در شرکت‌های‌سهامی خاص از ده درصد سودی که در همان سال به صاحبان سهام پرداخت می‌شود تجاوز کند.
مقررات اساسنامه و هر گونه تصمیمی که مخالف با مفاد این ماده باشد باطل و بلااثر است.
ماده ۱۳۴ – مجمع عمومی عادی صاحبان سهام می‌تواند با توجه به ساعات حضور اعضاء غیر موظف هیأت مدیره در جلسات هیأت مزبور‌پرداخت مبلغی را به آنها به طور مقطوع بابت حق حضور آنها در جلسات تصویب کند مجمع عمومی این مبلغ را با توجه به تعداد ساعات و اوقاتی که‌هر عضو هیأت مدیره در جلسات هیأت حضور داشته است تعیین خواهد کرد. هم چنین در صورتی که در اساسنامه پیش‌بینی شده باشد مجمع عمومی‌می‌تواند تصویب کند که نسبت معینی از سود خالص سالانه شرکت به عنوان پاداش به اعضاء هیأت مدیره تخصیص داده شود اعضاء غیر موظف هیأت‌مدیره حق ندارند به جز آنچه در این ماده پیش‌بینی شده است در قبال سمت مدیریت خود به طور مستمر یا غیر مستمر بابت حقوق یا پاداش یا‌حق‌الزحمه وجهی از شرکت دریافت کنند.
لیکن برابر ماده ۲۴۱ لایحه قانونی اصلاح قسمتی از قانون تجارت که در سال ۱۳۹۵ به موجب قانون اصلاح ماده ۲۴۱ لایحه قانونی اصلاح قسمتی از قانون تجارت، اصلاح شده است این نسبت نمی‌تواند در شرکتهای سهامی عام از ۳ درصد و در شرکت سهامی خاص از ۶ درصد سود قابل پرداخت به سهامداران شرکت بیشتر باشد.
این اصلاحیه تأکید دارد که در هر حال، پاداش نمی تواند برای هر عضو موظف هیات مدیره از معادل یک سال حقوق پایه وی و برای هر عضو غیرموظف از حداقل پاداش اعضای موظف هیأت مدیره بیشتر باشد.
همچنین این اصلاحیه قانونی، تصریح نموده است که مقررات اساسنامه و هرگونه تصمیمی که مخالف با مفاد این ماده باشد باطل و بلااثر است.
سود خالص سالانه شرکت را ماده ۲۳۷ لایحه قانونی اصلاح قسمتی از قانون تجارت بدین شرح تعریف کرده است:
سود خالص شرکت در هر سال مالی، عبارت است از درآمد حاصل در همان سال مالی منهای کلیه هزینه‌ها و استهلاکات و ذخیره.
سود قابل پرداخت به سهامداران نیز در ماده ۲۳۹ لایحه قانونی اصلاح قسمتی از قانون تجارت به این شرح، تعریف شده است:
سود قابل تقسیم عبارت است از سود خالص سال مالی شرکت منهای زیان های سال های مالی قبل و اندوخته قانونی مذکور در ماده ۲۳۸ و سایر اندوخته های اختیاری به علاوه سود قابل تقسیم سالهای قبل که تقسیم نشده است.
نکته مهم در اصلاحیه ای که در سال ۱۳۹۵ نسبت به ماده ۲۴۱ لایحه قانونی اصلاح قسمتی از قانون تجارت، اعمال شد این بود که پرداخت پاداش از سود قابل تقسیم مورد توجه قرار گرفت نه از سود خالص.
