مخارج فاقد قابلیت شناسایی به عنوان دارایی نامشهود
این بخش از استاندارد حسابداری ۱۷ چارچوب تمایز بین شناسایی مخارج به‌عنوان دارایی نامشهود یا هزینه دوره را توضیح می‌دهد. اصل کلی آن است که مخارج با ماهیت نامشهود، مگر در صورت ارتباط مستقیم و احراز معیارهای شناسایی، باید به‌عنوان هزینه شناسایی شوند.
در این میان، دو استثناء در بند ۵۴ (دارایی نامشهود مشخص و سرقفلی ناشی از ترکیب تجاری) و پیش‌پرداخت‌ها در بند ۵۶، امکان ثبت دارایی را فراهم می‌کند. منطق حاکم بر این رویکرد بر قابلیت انتساب مستقیم، تفکیک‌پذیری، اطمینان از منافع اقتصادی آتی و اصل محافظه‌کاری، استوار است.
