تکاپوی سیمان برای بازگشت به دوران طلایی خود

دلیل نگاه سرمایه گذاران و سهامداران به این صنعت در درجه اول همبستگی شدیدی با ارزش جایگزینی شرکت های این گروه دارد، بطوریکه در حال حاضر ارزش جایگزینی یک شرکت سیمانی به ظرفیت تولید یک میلیون تن در سال حدود ۱۷۰ میلیون تا ۱۸۰ میلیون دلار یعنی معادل حدود ۶۰۰ میلیارد تومان ارزیابی می شود، حال آنکه قیمت بازاری این سهام به حدود ۴۰ میلیارد تا ۷۰ میلیارد تومان افت کرده بود و روند قیمتی آنها دیگر از منطق خاصی پیروی نمی کرد.

قیمت سهام شرکت سیمان فارس و خوزستان در ابتدای سال ۹۲ در حالی از رقم یک هزار و ۲۵۵ ریال حرکت صعودی خود را به عنوان هلدینگ صنعت سیمان آغاز کرد که تا روز جاری قیمت این سهم با رسیدن به محدوده دو هزار و ۵۰۷ ریال، بازدهی مثبت نزدیک به ۱۰۰ درصدی را برای سهامدارانش محقق کرده است.براساس گزارش بورس نیوز، این روند صعودی در قیمت سهام “سفارس” در حالی محقق شد که فاصله این ارقام با قیمت حدود ۶۰۰۰ ریالی این سهم در سال۱۳۸۲ هنوز هم قابل توجه است.

در این شرایط اما سرمایه گذاران و سهامداران سیمانی شاهد امضای تفاهم نامه ای بین وزارت صنعت و معدن و انجمن صنفی سیمان بودند که در راستای آن قیمت فروش محصولات آن حدود ۱۴ تا ۲۱.۵ درصد رشد کرده است.

در راستای وضعیت حاکم بر صنعت مذکور و برای پی بردن به چشم انداز شرکت های سیمانی گفتگویی ترتیب دادیم با علیرضا عسگری مارانی که شرح آن در ادامه آمده است.

مدیر عامل شرکت سرمایه گذاری ملی ایران به خبرنگار ما گفت: در سال ۱۳۸۱ طرح جامع سیمان در حالی به تصویب رسید که شرکت های سیمانی با هزینه های هنگفت اقدام به راه اندازی خطوط جدید و افزایش ظرفیت تولیدی بین ۲ تا ۳ برابر ظرفیت های قبلی خود کردند.

وی افزود: افزایش ظرفیت تولیدی این شرکت ها موجب شد طی سال های اخیر استهلاک سنگین و هزینه و بهره وام های ارزی این گروه به صورت قابل توجهی بالا رود.

این کارشناس پرسابقه بازار سرمایه ادامه داد: در طرح جامع سیمان مقرر شده بود تا قیمت سیمان به سمت آزادسازی حرکت کند و در سال ۸۴ این طرح همزمان شد با برنامه پنج ساله چهارم که اهمیت اجرای آن را بیش از پیش افزایش می داد. اما دولت نهم سیمان را در حالی در سبد حمایتی قرار داد که چنین اقدامی خلاف قانون برنامه پنجم بود. هرچند این اتفاق به اجرا درآمد و پس از آن قیمت سهام گروه سیمانی که پیش از آن افزایش یافته بود، شروع به نزول کرد.

وی با اشاره به اینکه این روند نزولی موجب شد تا قیمت سهام سیمانی ها طی ۱۰ سال اخیر به حدود یک پنجم قیمت های آنها در سال ۸۲ کاهش یابد، گفت: افت شدید قیمت سهام این شرکت ها در حالی رخ داد که با توجه به توسعه تولید و افزایش سرمایه شرکت های سیمانی باید این قیمت ها نه تنها ارزان تر نمی شد، بلکه با رشد نیز همراه می شد.

عسگری مارانی در خصوص بازگشت اقبال سرمایه گذاری به سهام سیمانی ها طی سال جاری اظهار داشت: دلیل نگاه سرمایه گذاران و سهامداران به این صنعت در درجه اول همبستگی شدیدی با ارزش جایگزینی شرکت های این گروه دارد، بطوریکه در حال حاضر ارزش جایگزینی یک شرکت سیمانی به ظرفیت تولید یک میلیون تن در سال حدود ۱۷۰ میلیون تا ۱۸۰ میلیون دلار یعنی معادل حدود ۶۰۰ میلیارد تومان ارزیابی می شود، حال آنکه قیمت بازاری این سهام به حدود ۴۰ میلیارد تا ۷۰ میلیارد تومان افت کرده بود و روند قیمتی آنها دیگر از منطق خاصی پیروی نمی کرد. در نتیجه بازار به دنبال آن بود تا با استفاده از ابزار و نگاهی جدید همچون افزایش نرخ فروش محصولات، بازگشت دوباره ای به سمت این صنعت داشته باشد. بطوریکه اگرچه نرخ فروش سیمان در حد بسیار ناچیز افزایش یافت و شأن این صنعت در آن رعایت نشد، اما به هر نحو اقبال سرمایه گذاران را به صنعت مذکور در پی داشت.

مدیر عامل شرکت سرمایه گذاری ملی ایران ادامه داد: افزایش اخیر نرخ های فروش محصولات سیمانی در حالی اعمال شد که در بخش صادرات هزینه خرید کیسه های حمل یک تن سیمان تحت عنوان big bag ها حدود ۲۵ هزار تومان است، اما هر تن سیمان صادراتی به قیمت ۱۴۰ هزار تا ۱۵۰ هزار تومان فروخته می شود که چنین امری از بی معناترین نحوه فروش محصول است.

عسگری مارانی افزود: این شرایط اما برخلاف رابطه نسبت قیمت فولاد به سیمان است، چراکه براساس آن باید نسبت قیمت هر تن فولاد به قیمت هر تن سیمان یک به شش باشد، اما با قیمت های جدید فروش محصولات سیمانی این نسبت یک به ۲۰ است. بدین معنا که هم اکنون سیمان سه تا چهار برابر ارزان تر از فولاد فروخته می شود.

این کارشناس با سابقه بازار سرمایه افزود: در این شرایط سرمایه گذاران معتقدند قیمت سهام آنها باید اصلاح شود، چراکه کارخانجات سیمانی وابستگی اندکی به تکنولوژی روز دارند و هیچ تحریمی در مقابل فروش صادراتی آنها مثمر ثمر نیست و یکی از دلایل آن این است که حمل محصولات آنها با کامیون صورت می پذیرد.

وی در بیان دلیل دیگر افزایش اقبال سرمایه گذاران به این صنعت گفت: طی این سال ها سهامداران گروه سیمان به دلیل عدم افزایش قیمت سهام خود و پایین بودن میزان سهام شناور آزاد آن، امید به آغاز حرکت های مورد انتظار را در قیمت سهم ها از دست داده و اقدام به فروش کردند. افزون بر آنکه در این شرایط قیمت تمام شده خرید سهام شرکت های سیمانی برای شرکت های سرمایه گذاری و سهامداران حقوقی این صنعت نیز بسیار بالا است، از این رو این دسته از سهامداران انگیزه چندانی برای فروش ندارند. در نتیجه تمامی این مسائل موجب رشد تقاضای خرید سهام این شرکت ها در بورس و تشکیل صف های سنگین خریداران آنها شده است.

این کارشناس بازار سرمایه با تأکید براینکه در صورت رشد سه برابری قیمت سهام سیمانی، تازه قیمت ها به محدوده قیمتی سال ۸۲ می رسد، ابراز داشت: به عنوان مثال “سفارس” در حالی با قیمت حدود ۲۵۰ تومانی به ازای هر سهم، ارزش بازاری حدود هزار میلیارد تومان دارد که قیمت این سهم از یک سوم قیمت آن در سال ۸۲ نیز کمتر است. حال آنکه طی این سال ها میزان سرمایه گذاری این هلدینگ سیمانی دو برابر افزایش یافته است. در مجموع نیز در شرایطی حدود یک تا یک و نیم درصد بورس را سهام شرکت های سیمانی تشکیل می دهد که این رقم در سال ۸۲ اعدادی بین ۲۰ تا ۲۵ درصد بوده است.

عسگری مارانی افزود: به نظر بنده سهامداران سیمانی بایستی طی سه سال آینده سهام خود را نگهداری کرده و برای بهبود هرچه بیشتر وضعیت صنعت، صبور باشند. چراکه طی این مدت استهلاک تجهیزات شرکت های سیمانی به صفر رسیده، هزینه وام ها و تسهیلات ارزی آنها به شدت کاهش می یابد و در نتیجه می توان در آینده آثار مثبت ناشی از این عوامل را بر سودآوری سیمانی ها شاهد بود.

مدیر عامل شرکت سرمایه گذاری ملی ایران در خاتمه سخنان خود گفت: نباید فراموش کرد که طی سال های اخیر سود تقسیمی شرکت های سیمانی مناسب بوده، بنابراین وجود سهام چنین صنایعی در پرتفوی هر سرمایه گذار می تواند بازدهی مطلوبی را در پی داشته باشد.