سرمايه‌گذاران علاقه‌مند، مطلع و حرفه‌اي از قراردادهاي آتي به عنوان يك حرفه در جهت كسب سود و درآمد استفاده مي‌كنند و معمولا تمام وقت خود را در اين بازارها مي‌گذرانند و با معاملاتي كه به قصد ايجاد منفعت صورت مي‌گيرد و دارای ريسك بالايي است عمليات خرید و فروش قراردادهای آتی را انجام می‌دهند.
.
بالاخره در مقابل هر خريدار، فروشنده‌اي لازم است تا سطح عرضه و تقاضا در تعادلی كارآمد نگه‌داشته شود. بنابراين در مقابل پوشش‌دهندگان ريسك (Hedgers) معامله‌گراني قرار مي‌گيرند كه اين دسته را ريسك‌‌پذيران (Speculators) مي‌نامند. گرچه ترجمه‌هايي از قبيل سوداگر يا سفته‌باز نیز داشته‌اند كه به عقيده نگارنده «معامله‌گران ريسكپذير» شايد تعبير مناسب‌تري براي اين دسته معامله‌گران حرفه‌اي باشد. در واقع ریسک‌پذیری صفتی است كه به اين معامله‌گران اطلاق می‌شود؛ زيرا اين افراد تحت چنين نامي در بازار اوراق آتي خطاب نمي‌شوند و هر سرمايه‌گذاري كه صرفا به منظور كسب سود در اين بازارها فعال باشد به نوعي Speculator و سرمايه‌گذار ريسكپذير است.
.
در بازارهاي آمريكاي شمالي معامله‌گران ریسک‌پذیر را می‌توان به چهار دسته عمده تقسیم کرد:
.
دسته اول: اين گروه را محلي (locals) مي‌خوانند و بعضا به نام Scalper هم خوانده مي‌شوند. اينها در درون تالار بورس و در بطن بازار بوده و از نوسانات دقيقه اي قيمت‌ها بهره برداري مي‌كنند. با اندك تغييري در موقعيت‌هاي فروش يا خريد خود با انجام معاملات معكوس در طي روز به طور مكرر خريد و فروش انجام می‌دهند. واقعا حرفه اصلي آنها همين فعاليت است. حجم معاملات و پولي كه در اختيار دارند زياد است تا بتوانند هزينه‌هاي كارمزد و عملياتي خود را در دفعات مكرر معاملات نيز پوشش دهند.
.
دسته دوم: اين گروه به معامله‌گران روزانه (day traders) معروف هستند كه روش و استراتژي معاملاتي شان متفاوت است. آنها خريد و فروش‌هاي قرارداد آتي را طي يك روز معاملاتي انجام مي‌دهند و در پايان روز هيچ‌گونه موقعيت معاملاتي را نگه نمي‌دارند. بنابراين در پایان روز صرف نظر از سود یا زیان حاصله قراردادهای خود را با انجام یک معامله می‌بندند و از بازار خارج می‌شوند. اين دسته از افراد ممكن است در تالار حضور داشته باشند يا از طريق شبكه‌هاي كامپيوتري متصل به بورس، معاملات روزانه خود را انجام دهند. گرچه محلي‌ها با اختلاف اندكي در قيمت اقدام به فروش يا خريد قراردادهاي خود مي‌كنند، اما معامله‌گران روزانه نيازمند به نوسان بيشتري در قيمت قراردادهای خود هستند تا اقدام به معامله كنند. به هرحال در پايان روز قراردادها تماما بسته مي‌شوند و اينكه روز پرمنفعت يا زيان آوري بوده باشد، در استراتژي آنها تغييري حاصل نمي‌كند.
.
دسته سوم: معامله‌گران موقعيت ساز
این دسته داراي ديدگاه بلندمدت‌تري بوده و تعداد معاملات آنها بسيار كمتر از دو دسته اول است. اين گونه سرمايه‌گذاران هفتگي و ماهانه معامله مي‌كنند و ديدگاه آنها بلند مدت است و از نظر مادي داراي توان لازم براي صبر بيشتر و معاملات حساب شده بر اساس تحلیل‌های بنياني و تکنیکال لازم و کافی بوده و به سادگي از بازار اوراق آتي خارج نمي‌شوند.
.
دسته چهارم: به Spreaders معروفند كه می‌توان آنها را دامنه بازان یا بازه کاران نامید.
استراتژي و راهبرد عملياتي این دسته به گونه‌اي است كه هميشه دو معامله و يا دو قرارداد آتي مربوط به يك كالا و سهم يا دو سهم مرتبط را به طور همزمان معامله مي‌كنند كه يكي پيش فروش و ديگري پيش خريد می‌شود. آنها تلاش مي‌كنند كه طي بررسي‌هاي خود روابط قيمت بين دو كالاي همسان يا مشابه را تجزيه و تحليل كنند و چنانچه ملاحظه كنند كه رابطه بين اين دو قيمت داراي رابطه و فاصله منطقي نيست، به طور همزمان آن كالا را كه قيمتش ارزان‌تر به نظر مي‌رسد پيش خريد مي‌كنند و آن سهم يا كالا را كه به نظر گران مي‌رسد پيش فروش مي‌كنند.
.
استراتژي‌هاي بازه یا دامنک (Spread) خود انواع مختلف دارند كه در مباحث بعدی به طور مفصل‌تري توضیح داده می‌شوند. بازه‌کاران استراتژی خود را در دامنه‌ای محدود از قیمت یا زمان به کار می‌گیرند.
محمود گنابادي – بورس ۲۴
منبع : دنياي اقتصاد
.